Вярнуўшыся з прагаліны лясной,
Дзе сонечна было, нібы вясной,
I сосны жоўтыя тым сонцам мыліся,
I гурбы сьнежныя наўсьцяж іскрыліся,
I хмаркі белыя, ну не інакш,
Як з пашаноўнай думаю аб ім,
Усё ў абмін плылі, усё ў абмін,
Не засланілі сонца і на міг, –
Я гэта бачыў па вачах дзяўчат,
Вясёлых лыжніц, позіркі якіх
Такім сьвятлом ясьнелі, што й цяпер,
Вярнуўшыся ў свой пасмурны пакой,
Я жмуруся – як быццам мне няўсьцерп
Ад зыркасьці, і цяжкаю рукой
Міжброўе заціскаю. I маўчу.
Хто я ў сьвятле тым? – зразумець хачу.
12.XІІ.1993.
|
|
